Nowy przybysz!

Powitajmy serdecznie Miu, która przybyła do nas razem ze swoim towarzyszem Hatarai. 

.

 

Od Rifugio CD Azumi

Azumi bardzo szybko biegła. Ja chciałem ją wkurzyć, więc powoli za nią szedłem.
- Rifugio! - krzyknęła wadera - Szybciej!
- A co jeśli się nie pośpieszę? - zapytałem.
- Wtedy... eee... wtedy ci nie przedstawię już nikogo.
- To ja sam wszystkich poznam.
- Dobra, przestań już. O! Patrz! Tam siedzi Kage!
Zobaczyłem rudawego basiora z dwukolorowymi oczami. Zauważyłem też, że obok niego leży jakieś zwierzę. Okazało się, że to była moja towarzyszka - Zampa.
-O, cześć, Rifugio- przywitała się ze mną kotka - Poznaj, proszę, Kage. Właśnie sobie z nim rozmawiałam o tobie. O tym, że mi uciekłeś i tak dalej. A twoja przyjaciółka jak ma na imię, co? Słuchaj, Rifugio, czy ty aby czasem nie schudłeś? Co dziś jadłeś?
- Ech - westchnąłem - Nie jestem już szczeniakiem ( i to od dawna). Wcale ci nie uciekłem. Chciałem się rozejrzeć po okolicy. A podczas jedzenia spotkałem tę waderę - Azumi.
- Mam nadzieję, że nie jesteś zła na Rifugio - powiedziała ze śmiechem wilczyca.
Zampa nic nie odpowiedziała. Uśmiechnęła się tylko do całej naszej trójki.
Po chwili Azumi i Kage postanowili opowiedzieć nam o problemie basiora. Okazało się, że w nocy zamienia się w demona, czego nie może kontrolować. Z współczuciem patrzyłem na Kage.
- Ale nie martwmy się tym - powiedział weslej już basior - Może popolujemy?
- Ok - zgodziła się Azumi - Dawno nic nie jadłam.
- Tak - powiedziałem z ironią - Trzy godziny to baardzo dużo.
Wadera nie zwracając na mnie uwagi odwróciła się. Ja, żeby ją zdenerwować, nadal siedziałem.
- Rifugio! - skarciła mnie Zampa - Nieładnie tak! Wstawaj i idź z przyjaciółmi!
Westchnąłem i wstałem. Zapytałem Kage:
- Gdzie polujemy i na co?
- Chętnie poszedłbym nad Jezioro Życia i połapał jakieś większe ryby. Może to nie do końca polowanie, ale i tak będzie fajnie. Co wy na to?
Ja i Azumi skinęliśmy głowami.
<Kage?>

Od Azumi CD Rifugo

Skończyłam jeść pierwsza mimo, że podkradłam Rifugio jeszcze spory kawałek żeber. Były pyszne... Niestety basior nie spieszył się specjalnie z jedzeniem łosia, a mi już po kilku minutach siedzenia w miejscu zaczęło się nudzić. Wstałam i zaczęłam chodzić wte i wewte. Widziałam jak Rifugio podażą za mną wzrokiem, ale dalej spokojnie pałaszuje łosia. Moje nudy doprowadziły do tego, że wisiałam do góry nogami na drzewie, ogonem owiniętym wokół gałęzi.
- Czyli znasz już Taliję, Floe? - spytałam bez sensu.- To musisz poznać jeszcze tylko Venus i Novą.-powiedziałam nie czekając na odpowiedź basiora. - Nie mam bladego pojęcia gdzie są także będziemy sobie zwiedzać tereny aż je znajdziemy. Może przy okazji znajdziemy coś dobrego do jedzenia.- oblizałam się ze smakiem.
-Czy ty myślisz tylko o jedzeniu?- spytał basior.
-Nie, myślę też jak pomóc Kage, oraz jak powstrzymać się przed... a w sumie nie ważne. Widzę, że skończyłeś.- powiedziałam i zeskoczyłam z drzewa. Zaczęłam iść w głąb puszczy. Nie usłyszałam jednak za sobą kroków Rifugio. Odwróciłam się i westchnęłam.
- Masz zamiar dzisiaj podnieść swoje cztery litery i pójść w końcu ze mną.
Basior bez słowa wstał i w końcu mogliśmy iść. (jejjjjjj!!!)
-Kim jest Kage?- spytał nagle Rifugio.
-Czyli dodajemy go do listy wilków, które musisz poznać.
-Dużo mi to wyjaśnia.- prychnął basior.
- To co chcesz wiedzieć? W sumie to nie odpowiadaj jak go poznasz wszystko zrozumiesz.- powiedziałam spokojnie.- Mam tylko jedna radę... w nocy trzymaj się od niego z daleka.
-Nie jesteś z byt konkretna, wiesz o tym?
-No pewnie. Chodź idziemy. - krzyknęłam i ruszyłam biegiem.
- Dokąd?- spytał basior zrównując się ze mną.
- Nad Strumień Magii. Tam najczęściej bywa Kage.
<Rifugio?>

Od Rifugio CD Floe

Trochę zakłopotany i oszołomiony patrzyłem na Floe. Wreszcie odezwałem się:
- Co ty tu robisz, co?
- Śpię, - odpowiedziała wadera - a raczej spróbowała.
 - To łaskawie się suń albo wynoś się, bo też chcę spać.
- Ty się przesuń. I tak w ogóle, to nie wyjdę z mojej jaskini i nie wyszłabym. To mój dom.
- Dobra, dobra. Zamknij się i śpij.
Gdy rano się obudziłem mojej lokatorki już nie było. Nie przejąłem się tym zbytnio. Wyszedłem z jaskini, aby lepiej przyjrzeć się okolicy. Rozglądając się tak znalazłem swoje śniadanko - chorą klępę. Powoli się do niej podkradłem i na nią skoczyłem. Łosica zepchnęła mnie, ale nie przewidziała tego, że umiem latać. Zaatakowałem ją więc z powietrza. Ten cios był już śmiertelny. Zadowolony zacząłem jeść.
W pewnej chwili zza krzaków wyszła jakaś nieduża wadera.
- Cześć - powiedziała - Jestem Azumi, a ty to pewnie Rifugio? Talija mi o tobie mówiła. Eee... Dasz mi kawałek łosia? Proszę...
- Dobra - zgodziłem się - Nie jesz pewnie dużo.
Po chwili stwierdziłem jednak, że Azumi to największy żarłok jakiego spotkałem. Gdy zjadła już wszystkie cztery kończyny, brała się za łeb.
- Ej - warknąłem - Nie uważasz, że przesadzasz?
- Uważam, że nie jem dużo - odpowiedziała ze śmiechem wadera - Jem zgodnie ze swoimi potrzebami.
- Możesz zjeść głowę, ale coś za to dla mnie zrobisz.
- Co takiego?
- Pokażesz mi wszystko i wszystkich. Muszę poznać trochę watahę, jeśli tu mam mieszkać. Ok?
- Dobra, ale najpierw zjem. Pycha!
<Azumi?>

Od Floe C.D Taliji

  Rano obudziłam się bardzo podekscytowana. Od razu pobiegłam do Taliji, która już wstała i kończyła pakować nasze rzeczy.
- Cześć - przywitałam się z moją przyjaciółką - Kiedy ruszamy?
- Poczekaj. Muszę skończyć pakować nasze rzeczy. Może mi pomożesz?
- Ok. To ja może włożę do torby broń?
- Już to zrobiłam.
- W takim razie zajmę się pakowaniem jedzenia.
- Dobra. Tylko nie podjadaj.
- Ciężko będzie, ale spróbuję.
  I spróbowałam, chociaż muszę przyznać, że bardzo chciałam zjeść "malutki" kawałeczek pysznego mięska.
  Po spakowaniu wszystkiego Talija oznajmiła:
- Idziemy! Chodź!
  I ze śmiechem pobiegłyśmy w stronę Bagnistego Zakątku. Wtedy zatrzymałam się.
- Co się stało? - spytała mnie przyjaciółka.
- Nic. - odpowiedziałam - Po prostu się boję.
- Czego?
- Pawi i też trochę mantikory.
- Nie martw się. Razem będzie nam łatwiej. Poza tym - mantikora już nie żyje.
- Masz rację.
  Wolno kroczyłyśmy po bagnach. Przyglądałyśmy się z niepokojem każdemu pawiowi. Całe szczęście żaden się nie odezwał.
- Uch... - odetchnęłam - Udało się. Gdzie teraz idziemy?
- W stronę Jeziora Życia. To już mniej straszne miejsce.
  Wesoło zmierzałyśmy nad wodę. Będąc już niedaleko pobiegłam się napić. Gdy już piłam Talija skoczyła i wepchnęła mnie do wody. Najpierw się okropnie przestraszyłam, ale już potem zaczęłam się śmiać i tym razem ja wrzuciłam swoją koleżankę do wody. Wystraszyłyśmy chyba wszystkie ryby, ale parę udało nam się złapać i (chociaż było to mało humanitarne) podrzucałyśmy nimi do góry. Po paru godzinach postanowiłyśmy iść dalej i wyszłyśmy z wody nadal się chichrając. Otrząsnęłyśmy mokre futro i tym razem wyjątkowo spokojnie poszłyśmy w kierunku Podniebnych Gór. W końcu i tak zepsułyśmy atmosferę, bo strzeliła nam głupawka.
- Jakie piękne widoki - powiedziałam z podziwem.
- Noo. To chyba wszystkie tereny, które obejmuje wataha. Super to wygląda. Tylko te okropne wrony...
- I tak jest ładnie. Ale zaraz...
- Co?
- Czy brama na Podniebne Góry nie jest czasem na bagnach?
(Face Palm)
 Szybko się wróciłyśmy do Bagnistego Zakątku. Z oddali zobaczyłyśmy bramę, która już się zamykała. Już po chwili przy niej byłyśmy. Całe szczęście zdążyłyśmy i przemknęłyśmy przez zamykające się wrota. I tak znalazłyśmy się na krańcach Podniebnych Gór. Popatrzyłyśmy się na siebie i uradowane krzyknęłyśmy razem:
- Na Urwisko Samotności!
<Talija?>

Upomnienie

Pierwsze upomnienie dla Rifugio za niepisanie opowiadań.

Opowiadanie od Taliji

Pewnego dnia postanowiłam spotkać się z Floe z bardzo ważną sprawą. Umówiłyśmy się na Plaży Wiecznej Nocy. Od zawsze zastanawiała mnie tajemnica Urwiska Samotności. Bałam się jednak wyruszyć w podróż sama. Na towarzysza mojej wyprawy wybrałam Floe. Przybyłam na plażę i w oddali ją zobaczyłam. Przywitałam się i powoli zaczęłam opowiadać o zakazanym miejscu.
-No to co piszesz się na to?
-Hmmm...Ok To kiedy wyruszamy?
-Myślę,że jutro rano. Muszę kupić jakąś broń. Może będzie coś na promocji. Idziesz ze mną?
-Jasne może ja też sobie coś kupię.
Poszłyśmy na targ. Udało nam się trafić na duże promocje. Niestety Floe nie wystarczyło Wolf Stars więc jej pożyczyłam. Ja kupiłam sobie Morski Łuk a Floe Anielski Miecz. Dowiedziałyśmy się wiele ciekawych rzeczy. Miecz Floe umożliwiał trzymającemu go wilkowi latanie. Mój za to strzelał wodnymi strzałami. Oczywiście musiałam go wypróbować. Miałyśmy dzięki temu pyszną kolacje i zapasy na podróż. Wróciłyśmy do jaskiń i jeszcze długo rozmawiałyśmy.
<Floe?>

Od Venus

W tym opowiadaniu miałam napisać jak poznałam mojego towarzysza. No to było tak: błądziłam po łące śmiechu i tu nagle spotykam psa który kuleje( oczywiście to był mój dzisiejszy towarzysz). Spytałam się czy jej pomóc ale odmówiła, ja nalegałam no i wreszcie się zgodziła(wyglądała na zdołowaną)Opatrzyłam jej łapę i zaczęłyśmy rozmawiać. Rozmawiałyśmy tak chyba przez około 3 godziny. Potem powiedziała, że musi niestety już iść, a ja się spytałam jej dlaczego. Była taka smutna jak się poznałyśmy ona powiedziała mi jakimś dziwnym szyfrem który znaczył: straciłam braci i siostry,matkę i ojca. Powiedziałam jej, że też straciłam matkę i że jest mi bardzo przykro. Następnie powiedziała, że może mnie nauczyć polować ucieszyłam się. Poszłyśmy więc na łąkę śmiechu i tam właśnie nauczyła mnie polować... ach jak dobrze umieć polować. Złapałam wtedy chyba 3 zające(jak na mnie to bardzo, bardzo dużo).

Od Floe

Bardzo się nudziłam. Nie miałam co robić, więc poszłam z Taliją popływać na Plaży Wiecznej Nocy. Świetnie się bawiłyśmy. Dołączył do nas w pewnej chwili towarzysz Taliji - hipokamp Noa. Mój też się pojawił. Niestety Amico nie miał ochoty na pluskanie się. Był przerażony.
- Floe! - krzyczał zając - Jakiś strasznie wielki i bardzo głodny wilk za mną biegnie. Ratuj! Nie chcę zostać pożarty!
Amico mówił bardzo szybko, więc mało co zrozumiałam. Wiedziałam jedynie, że mój przyjaciel czegoś się bardzo boi.
Wkrótce zauważyłam przyczynę strachu zająca. W naszą stronę biegł wielki, biało-czarny basior. Nawet dla mnie był potwornie ogromny. Dwa razy większy ode mnie wilk miał silne, umięśnione łapy. Oczy koloru żółtego nie wyglądały zbyt przyjaźnie.
'' Ciekawe czy zabija zdobycz wzrokiem'', pomyślałam.
Później przypomniałam sobie, co ten basior chciał zrobić z moim towarzyszem.
- Zostaw mojego przyjaciela! - krzyknęłam.
Basior mnie zignorował i jakby nic nie słyszał zaatakował Amico tym samym przegryzając mu nabite kolczykami ucho. Nie wytrzymałam i odepchnęłam bezczelnego wilka.
- Co robisz?! - warknął.
- Co ja robię?! - oburzyłam się - Myślisz, że dlaczego ten zając przybiegł do mnie i Taliji i prosił o pomoc?! Żebym go zeżarła?!
- Ktoś tu jest bardzo nerwowy - powiedział z wrednym uśmieszkiem basior.
- To ty jesteś nerwowy! I do tego durny!
- Jeszcze nikt tak o mnie nie mówił.
- Tak? A ja myślę, że jesteś tak nazywany od zawsze. IDIOTA.
- Naprawdę to jestem Rifugio - nie idiota czy tam dureń. Niemiło mi cię poznać.
- A jestem Floe, która ma cię już serdecznie dość i jej jest bardziej niemiło.
-To raczej twojemu króliczkowi jest niemiło.
Amico zadrżał. Z przerażeniem patrzył na ogromnego basiora.
- Idź sobie - warknęłam do wilka.
Rifugio zaśmiał się i powiedział:
- Będziesz mnie jeszcze błagała żebym wrócił. Naprawdę uważam, że ty mnie lubisz.
I odszedł.
- Floe, - odezwała się Talija, która jak dotąd patrzyła na to zdarzenie milcząc - myślę, że byłaś dla Rifugio za surowa. Może oboje się przeproście i zaprosimy go do watahy?
- Dobra - zgodziłam się - Tylko nie dzisiaj. Muszę ochłonąć po tym wszystkim. Prawda, Amico?
- Tak, to świetny pomysł - przytaknął zając.
Talija, Noa i Amico zostali na Plaży Wiecznej Nocy. Ja za to poczułam, że muszę, ale to naprawdę muszę spotkać się z samotnością. Z podziwem wsłuchiwałam się w śpiew ptaków nad Strumieniem Magii. Myślałam też o swoich marzeniach. Mam ich tak wiele, że nie można ich zliczyć na wszystkich łapach.
Gdy zapadł zmrok poszłam do swojej jaskini. Obserwowałam kładące się spać zwierzaki - sarny, antylopy, dziki... Inne (takie jak sowy) wyruszały na polowanie lub żer. Jedna z nich usiadła mi na głowie. Towarzyszyła mi ona, aż do czasu, gdy doszłam do jaskini. Wtedy milutki ptak odfrunął.
Ułożyłam się do snu. Gdy już zasypiałam poczułam, że coś mnie dotyka. Odepchnęłam to. Okazało się, że było ciężkie i owłosione. Otworzyłam oczy i zobaczyłam...
- Rifugio!!! AAA!!!
<Rifugio?>

Nowy basior i Jego twoarzysz!

Rifugio jest basiorem stworzonym do walki. Lubi polować i w naszej watasze będzie pełnić funkcję stratega. Jego towarzyszem, a raczej towarzyszka jest kotka Zampa.

 

Zampa

 

Od Talji C.D. Azumi

-To teraz pokażę Ci jaskinie. Możesz sobie wybrać,która Ci odpowiada.
-Dobra ale pewnie i tak mi się żadna nie spodoba.-Gdy Azumi to powiedziała myślałam,że zaraz wybuchnę lecz gdy weszliśmy do Jaskini Ciemności ona rozglądnęła się z zaciekawieniem.
-Nie spodziewałam się,że tu będzie tak ładnie.- Odetchnęłam z ulgą.Spodobało jej się.
-To co? Chcesz tu zamieszkać?-Powiedziałam to tak miło jak tylko mogłam.
-No... luksusy to nie są, ale może wytrzymam.- Myślałam, że zaproszenie jej nie było dobrym pomysłem lecz z czasem zaczęłam jej się bliżej przyglądać i okazało się że nie jest taka zła. Pomagała wiewiórkom przejść przez magiczny strumień i odprowadziła je aż do Puszczy Gryfów. Tak naprawdę była miła tylko nie dawała tego po sobie poznać. Pewnego dnia szłyśmy na targowisko oglądnąć jakie przybyły nowe towary. Azumi cały czas wzdychała, że coś by chciała,że coś jest fajne. W końcu kupiłam nam ciasteczka z wróżbą. Azumi odgryzła kawałek i przeczytała:
- Jeśli zdobędziesz się na cierpliwość w jednej chwili gniewu, zaoszczędzisz sobie sto dni złości. W sumie racja-powiedziała. Po krótkiej chwili zjadłam swoje ciastko i przeczytałam:
-Podróż tysiąca mil... zawszę zaczyna się od jednego kroku. Bardzo mądre zdania w tych ciastkach-
Stwierdziłam i razem z Azumi poszłyśmy dalej. Nagle usłyszałam jakby ktoś (lub coś) zaszeleściło w trawie. Bardzo się wtedy przestraszyłyśmy. Miałam nadzieję, że to nie żaden zły potwór lecz jednak mam strasze szczęście do krakania bo właśnie zza krzaków wylazł ogromny,obrzydliwy troll. Był zielony w plamy o dziwnym odcieniu żółci. Wyglądał obleśnie myślałam, że zwymiotuję jeszcze na dodatek straaaasznie śmierdział!!!! Miał owłosione stopy i wielkie siano na głowie. Był przepasany opaską i mówił jak jaskiniowiec. Zastanawiałam się czy nie uciec. Spytałam się Azumi co robimy.
- Hmmm chyba uciekamy!!!-No bo jakiej innej odpowiedzi miałam się spodziewać w końcu przed nami stał wielki, obrzydliwy i włochaty potwór, a my nie miałyśmy czym się bronić.
-No to chodu!!!-Krzyknęłam i obie zniknęłyśmy w głębi bagnistego zakątka ukryłam się w starym pniu drzewa chwilę potem dołączyła do mnie Azumi. Byłam przerażona. Nie wiedziałam czy ten troll nas ściga.  Spytałam się o to Azumi lecz jej odpowiedź nie była zadowalająca. Gdy wielkolód przybiegł do nas myślałam,że zaraz zacznę krzyczeć, lecz uspokoiłam się gdy ten zaczął płakać.
Postanowiłam, że do niego wyjdę mimo, że moja towarzyszka wyzywała mnie od wariatki.
-Dlaczego płaczesz. Nie smuć się.-Ten przez łkanie wymamrotał,że boli go stopa i, że jest smutny
Azumi powoli wychodziła do mnie i obie zaczęłyśmy oglądać jego włochatą stopę. Okazało się, że ma wbitą wielką drzazgę i tylko dlatego nas gonił. Chciał nas poprosić o pomoc.
Nic się nie martw to tylko drzazga zaraz ją wyciągniemy.- Obie zaczęłyśmy ciągnąć z nią z całych sił i tak około po 2 godzinach udało nam się wyciągnąć przyczynę bulu. Troll obiecał,że nam się odwdzięczy za to co dla niego zrobiłyśmy i zaczął nam dziękować. Potem razem z moją towarzyszką wróciliśmy do jaskiń.

Od Floe

Bagnisty Zakątek był bardzo lubiany przeze mnie. Do czasu aż... Nie, jednak opowiem tę historię od początku.
W watasze, w której się urodziłam wszystkie ptaki uważano za święte i nie można było na nie polować. Każdy kto zabił jakiegoś został wyrzucany. Szczególnie czczono indyjskie pawie i bardzo rzadkie w stronach, z których pochodzę bażanty. Nic więc dziwnego w tym, że odwiedzałam często Bagnisty Zakątek. Tutaj jednak pawie są tylko pięknymi i dumnymi ptakami, które nie uważają się za święte.
Kiedyś spotkałam jednego z nich, gdy przechodziłam przez bagno. Cudowne zwierzę zaskrzeczało i odezwało się:
- Czy chcesz usłyszeć prawdę dotyczącą twojej przyszłości, czyli co cię spotka?
- Jeśli zechcesz, szlachetny ptaku - poprosiłam, bo to uważałam za słuszne.
- Tutaj, na tych bagnach spotka cię straszliwy wypadek. Pewien stwór cię zaatakuje, a ty ujdziesz z życiem i go zabijesz (nawet skonsumujesz). Niestety rany zostaną ci na długi czas. Nie próbuj się tylko z tego wymigać. To jest przyszłość, która została zapowiedziani i nie da się jej odwołać.
Bez żadnych słów, tak po prostu, odeszłam od pawia. Nie chciałam wcale poznawać tak gorzkiej prawdy. Zastanawiałam się nad pozostaniem na zawsze w jaskini, ale stwierdziłam, że nie, bo ptak mówił, że nie można się wymigać. I tak bolesne rany kiedyś się zagoją i przestaną boleć.
Przyjaciele się o mnie bardzo martwili. Gdy pytali mnie o to, co się stało, ja zawsze odpowiadałam:
-"Czas pokaże."
Bo tak właśnie miało być. To było nieuniknione.
I wreszcie to się stało. Odwiedzając bagna w poszukiwaniu walki usłyszałam ryk, a może też buczenie, które zatrząsnęło ziemią, a ja poczułam jak bardzo pragnę wylewu krwi mojego przeciwnika. Ugięłam tylnie łapy, wyszczerzyłam kły i natężyłam wzrok i słuch w oczekiwaniu na niego. I mantikora (bo z tym stworzeniem miałam do czynienia) się pojawiła. Była pięciokrotnie większa od urodziwego łosia. Miała czerwone ślepia, które wyrażały tylko gniew. Zęby były długie i ostre tak samo jak rogi. Grzywa porastała nie tylko łeb i szyję potwora, ale też jego grzbiet i łapy. Przednie kończyny wyposażone w pancerz i pazury, tylnie zaś nie przypominały łap, a kopyta niczym bycze. Ogon ogonem nie był, za to wężem i owszem. Tylko nie takim niegroźnym zaskrońcem, a brzydkim, kolczastym wężyskiem z przekrwionymi oczyma.
Nie zastanawiając się wiele wskoczyłam na grzbiet mantikory, a ona się na niego przewróciła niemal mnie zgniatając. Wykorzystałam moc zlewania się z tłem i z zaskoczenia wgryzłam się w ogon tym samym zabijając węża. Niestety krew jego była bardzo gorzka. Później przybrałam znów normalną postać i szybko wdrapałam się na drzewo znikając. Ogłupiała mantikora walnęła łbem o twardy pień i kręciła się w kółko. Nie miała wystarczająco sił, by walczyć, więc zabiłam ją i delektowałam się jej słodkim mięsem.
Mimo, że walka zakończyła się moim sukcesem nie byłam w stanie więcej odwiedzać bagien. Wolę, gdy moja przyszłość nie jest mi wiadoma.
Zdjęcie mantikory:
 

Od Kage CD Novy

-To chodźmy tam.- powiedziała uradowana.
-Ale nie wiem czy jest otwarta...
-Możemy to sprawdzić.- nie odpuszczała wadera.
-Jak chcesz..-zrezygnowałem z dalszych prób odciągnięcia jej od tego pomysłu.
 Zaczęliśmy iść w stronę bagien. Był to krótki spacerek, ponieważ jeleń został przez nas upolowany niedaleko podmokłych terenów. Teraz wystarczyło dojść do bramy.
-Byłeś już kiedyś w tych górach?- spytała Nova, gdy przedzieraliśmy się przez mokradła.
-Tak.- odpowiedziałem.
-Ja...-nie było dane jej dokończyć.
-O dziwo nie było tam wietrznie.- uprzedziłem jej pytanie.
-Ciekawe dlaczego?- rzuciła wadera.
-Może wiatry tylko otaczają góry.. tworzą tak jakby kopułę czy coś w tym stylu.- powiedziałem obojętnym tonem.
-Są tam jakieś zwierzęta?- padło następne pytanie.
-Jak tam już będziemy to zobaczysz.
-Skąd wiesz, że tam w ogóle wejdziemy?
-Bo brama jest otwarta.- wskazałem waderze skinieniem miejsce, w którym znajdowała się brama.
Przypominała ogromne lustro, w którym jednak nie ma odbicia. Słupy pomiędzy, którymi znajdowała się tafla czystej magii, były zrobione z kamieni ozdobionych klejnotami. Wokół nich owinięte były drzewa oraz dziki bluszcz. Spojrzałem na Novą. Wyglądała tak jakby zaraz miała wyskoczyć przynajmniej dziesięć metrów w gorę.
-Chodź!- krzyknąłem wskakując w taflę.

<Nova?>

Od Novy CD Kage

Gdy jeleń padł martwy na ziemię, pierwszy raz się ucieszyłam z takiego posiłku. Uśmiechnęłam się do Kage i zanurzyłam mój pysk w martwym jeleniu. Kage zrobił podobnie.
-Mm... Pierwszy raz się tak najadłam, wiesz?-Krzyknęłam kończąc posiłek
-Haha! Ja tak co dzień prawie jem!-Odpowiedział dumnie. Uśmiechnęłam się po raz kolejny do niego i powędrowaliśmy razem w stronę Podniebnych Gór.
WoW! Ale tu ślicznie!-Krzyknęłam ze zdumieniem patrząc się w niebo na Latające skały.
-Tak tu jest genialnie-Odpowiedział trochę znudzony. Pomyślałam, że trochę go to irytuje, że ciągle się z nim pałętam. Nasunęłam pewny pomysł.-Dawaj! Wbijemy na jedną z tych gór!-Krzyknęłam rozglądając się za jakimiś wysokimi drzewami do wspinaczki.
-Kochana, walczysz z grawitacją, a w ogóle to tam jest bardzo ciężko się dostać! Zasugeruj pomysł jak chcesz się tam dostać!- Wymądrzał się Kage z politowaniem.
-Eh... Poszukamy wysokich drzew i się na nie wbijemy, a później...-Nie dokończyłam, ponieważ Kage mi przerwał -A co z wiatrami??
-O nie! Zapomniałam o nich!-Powiedziałam wspinając się na ogromne drzewo udając, że to mnie obchodzi. On jednak postawił na swoim. Został na ziemi. Usiadł i śmiał się ze mnie, że mi nic nie wychodzi.
-Haha! Odpuść-Odpowiedział śmiejąc się basior. Zeskoczyłam z drzewa i się zapytałam-Jest jakieś inne wejście na te góry?
-Co ty masz z tymi górami! Nie są aż takie piękne!-Krzyknął gapiąc się na te latające kamyki.
-No wiesz.... Trochę mi się z rodziną kojarzą, wiesz...- Opuściłam głowę w dół, zerkając, czy Kage zareaguje na to jakoś.
-Na bagnach jest brama...-odpowiedział. -Ale ona się otwiera co miesiąc...

<Kage?>

Od Kage CD Novy

-Zależy na co masz ochotę?- spytałem.
-Hymmm, a co polecasz?
-Pomyślmy... na tych terenach znajdziesz wszystko. Zaczynając od zajęcy, poprzez wszelkiego rodzaju jelenie i gazele, a kończąc na łosiach. Także masz duży wybór.
-To upolujmy jakiegoś jelenia.
-Czyli idziemy w stronę puszczy.- ledwo skończyłem zdanie, a wadera zaczęła iść w przeciwnym kierunku do miejsca, w które mieliśmy się udać. Zaśmiałem się, a Nova odwróciła się i spiorunowała mnie wzrokiem, który mógłby zabijać.
-Z czego się śmiejesz?- spytała wadera.
-Idziesz w złą stronę powiedziałem. - i ruszyłem przed siebie.
-Nie wymądrzaj się tak! Ty lepiej znasz te tereny niż ja!- usłyszałem za sobą oburzony krzyk wadery, która jednak już po chwili szła obok mnie.
-Mam nadzieję, że szybko coś upolujemy, bo jestem strasznie głodna.- powiedziała wadera.
-Nom...-przytaknąłem.
-Tak właściwie to jak długo należysz do tej watahy?- spytała Nova.
-Kilka tygodni.
-A co robiłeś przed dołączeniem do watahy?-zadała kolejne pytanie wadera.
Zaskoczyło mnie to pytanie, ale nie dlatego, ze było takie nagłe. Dlatego, że nie wiedziałem co na nie odpowiedzieć.
-yyyy No.. ten..no.. ja -zacząłem się jąkać. Na szczęście przed nami ukazała się Puszcza Gryfów. Nie myślałem, że kiedykolwiek tak ucieszę się na jej widok.
-Jesteśmy.- powiedziałem zmieniając temat. Razem z Nova zaczęliśmy węszyć w poszukiwaniu tropu jakiegoś smakowitego jelenia. Już po chwili Nova złapała trop i ruszyliśmy za nim biegiem. Niedaleko bagien znaleźliśmy sporego jelenia. Miał imponujących rozmiarów poroże oraz aksamitną sierść, która odbijała promienie słońca. Czyli w dwóch słowach "obiad idealny".
- To zaczynamy polowanie?- spytałem.
Nova spojrzała na mnie z uśmiechem mówiącym "no pewnie". Umówiliśmy się, że ja zagonie rogatego ( XD) w jej stronę. Zakradłem się więc do jelenia. Podszedłem jak najbliżej, a później wyskoczyłem z ukrycia strasząc zwierzę, które zaczęło uciekać. Zagoniłem je do miejsca gdzie była ukryta Nova. Wadera wyskoczyła, ale jeleń w ostatniej chwili gwałtownie skręcił sprawiając, że jej kły zamiast w szyję wbiły się w bok rogatego. Nie namyślając się długo podbiegłem do wierzgającego zwierza, skoczyłem i zacisnąłem szczęki na jego karku. Usłyszałem chrzęst pękających kości. Poczułem słodki smak krwi.... poczułem jak ciepła ciecz spływa z mojego pyska na klatkę piersiową, a później po nogach na ziemię. Jeleń nie żył.
< Nova?>

Od Floe

Było piękne, jesienne popołudnie. Rozmawiałam właśnie z Amico i Taliją na Łące Śmiechu.
- Wiesz, zajączku - powiedziała alfa do mojego towarzysza - Czasem mam cię ochotę zjeść. Nie wiem jak Floe z tobą wytrzymuje. Wyglądasz tak pysznie...
- Talija! - warknęłam - Nie gadajmy o czymś takim!
- Popieram Floe - pisnął Amico.
Postanowiliśmy się pobawić. Chowaliśmy się przed Taliją i się ciągle śmialiśmy. Oczywiście najprościej miał Amico. Trudno znaleźć małego zająca. O wiele łatwiej go upolować.
Bawiliśmy się dopóki nie przyleciał towarzysz Talij - myszołów Ren.
- Zauważyłem obcego wilka - oznajmił ptak - Przebywa w pobliżu Puszczy Gryfów. Chodźcie za mną. Zaprowadzę was.
Myszołów wzleciał, a ja i Talija pobiegłyśmy za nim. Amico wolał zostać na Łące Śmiechu. Był bardzo nieufny wobec obcych wilków. Nie dziwię się mu. W każdej chwili mógłby stać się czyimś obiadem.
Długo szukaliśmy wilka, o którym mówił Ren, ale nigdzie go nie było. Gdy przeszukaliśmy całą Puszczę Gryfów, poszliśmy dalej. Wreszcie zawołałam z nad Jeziora Życia:
- Chodźcie szybko! Znalazłam ją!
Powiedziałam ''ją'', bo to była rzeczywiście wadera. Moim ślepiom ukazała się prawdziwa piękność. Spod grzywki spoglądały na mnie fioletowe oczy, pod którymi malowała się błękitna linia. Posiadała trzy naprawdę puchate ogony. Cudowna wilczyca miała sierść koloru niebieskiego.
Aby nie być nieuprzejma przywitałam się:
- Cześć, jestem Floe. Wybacz, że się tak długo nie odzywałam Jestem po prostu... Pod wrażeniem.
- Pod wrażeniem czego? - spytała zdziwiona wadera.
- Chmmm... Wiesz... Twojego piękna.
- Że jak?
- No, cóż. Jesteś niesamowicie piękna.
- Proszę cię, przestań.
No, dobra. To jak masz na imię?
- Venus.
Już po chwili naszą rozmowę przerwało nam (hałaśliwe) przybycie przyjaciół. Ech... Jacy oni głośni...
<Venus?>

Od Novy CD Kage

Od Novy C.D.
Był ranek. Postanowiłam pójść na małe polowanko do lasu. Biegłam tak szybko myśląc o smakowitym posiłku. Dotarłam do lasu lecz nic w nim nie było.
-Są tu jakieś zwierzęta!?- Krzyknęłam do siebie i pobiegłam dalej w głąb żyznej, iglastej puszczy. Po drodze znalazłam małe źródełko, położyłam się koło niego. Na drzewie ujrzałam malutką wiewiórkę. Od razu stanęłam na cztery łapy, oblizując się zaczęłam skradać się na drzewo. Nigdy nie byłam najlepsza ze wspinaczki po drzewach. To akurat było ogromne, wyrośnięte i bardzo stare. Wspięłam się na jedną gałąź, która wyglądała bardzo niepokojąco pod malutką wiewióreczką. Niestety jak myślałam gałąź się złamała i spadłam.
-Ałłłła!- Zaczęłam się zwijać z bólu. Z daleka zobaczyłam biegnącego zająca, już chciałam zanim pobiec, lecz zobaczyłam brązowo-rudawego wilka. Pobiegłam za nim. Gdy dotarłam na miejsce wilk mówiąc sam do siebie zajadał zająca.
....
-Hej! Nie podzielisz się? - Uśmiechnęłam się głupio patrząc na resztki zająca.
-Em... Siema!- Odpowiedział tajemniczy wilk chowając za siebie niedokończonego zająca. -Jak się nazywasz?-Zapytał.
-Jestem Nova! A ty? Jesteś z naszej watahy? Czyli z... WG?- Zapytałam się, próbując dobrać się do zabitego zająca.
-Nie mam imienia.-Odpowiedział łapiąc w pysk zająca i kierując się w stronę gór.
-Aha... To fajnie... Idę z tobą! - Zerwałam się i podbiegłam do bez imiennego wilka- Musisz mieć jakieś imię!- Krzyknęłam patrząc się na niego.
-Eh... Jeśli chcesz wiedzieć mam na imię... Znaczy na razie jestem Kage!- Odpowiedział z politowaniem
-Śliczne imię! ... Będziesz jeść tego zająca? - Zapytałam się szczerząc zęby.
-Tak, będę!- Krzyknął kładąc zająca na ziemię i zaczął go zjadać, robiąc mi na złość.
-Osz ty!- Krzyknęłam sama do siebie.
-Co? Jeśli chcesz mogę z tobą popolować... Wiesz...-Powiedział odrywając swój zakrwawiony pysk od resztek zająca. Uśmiechnęłam się, co znaczyło tak. - A więc gdzie zaczynamy polowanie?? ....

<Kage?>

Nova ma Towarzysza!

Oto gepard Calipso.

Od Venus

To może najpierw opowiem jak znalazłam się w tej watasze. To zaczęło się od wojny mojej mamy z strażnikiem Alf. Moja mama walczyła głównie o mnie ale też o całą watahę. Niestety mama przy tym zginęła a ten drugi wilk odszedł z watahy ( myślę że później też zginął). Mój tata powiedział żebym odeszła z watahy, że niby to będzie dla mnie dobre (ale ja myślę że jak bym została to bym się lepiej czuła). Później nie pamiętam co się działo wiem tylko że wędrowałam po jakimś lesie w zimie. Spotkałam tam Taliję a ona mnie przygarnęła. Potem poszłam na łąkę śmiechu i tam spotkałam mojego towarzysza, a jak się poznaliśmy będzie w następnym opowiadaniu. Byłam bardzo głodna ale nie wiedziałam jak się poluje bo mnie tata tego nie nauczył. Ale jakoś mi się udało upolować jakiegoś zajączka.

Towarysz Venus!

Jest nim słodka suczka dobroci, Daudes.

Nowy Przybysz!

Powitajmy Venus, która jest wilkiem wody. Podobnie jak Kage nie pamięta za wiele.

Od Kage CD

Biegłem przez puszczę gryfów, a mnóstwo myśli krążyło mi po głowie. Próbowałem sobie coś przypomnieć, niestety z marnym skutkiem. Moje jedyne wspomnienia odnoszą się do spotkania z Taliją. W mojej głowie od czasu do czasu pojawiają się urywki jakiejś walki, wojny, ale nie jestem pewien czy można to nazwać wspomnieniami. Zwolniłem, bo w końcu dotarło do mnie, że jestem strasznie zmęczony. Nie mam pojęcia jak długo tak biegłem, ale jedno było pewne muszę coś zjeść. Jakby na zawołanie zza kilku krzaków wyskoczył zając. Nie zastanawiając się długo skoczyłem na niego i po chwili cieszyłem się posiłkiem.
-Cisza, spokój i samotność chyba to polubię. Raczej na pewno. - powiedziałem do siebie.
-Wiesz, że mówienie do siebie nie jest zbyt normalne.- poderwałem się na nogi i odwróciłem się w stronę głosu. Za drzewem stała fioletowa wadera.
Długo się tym spokojem nacieszyłem. Westchnąłem...

< Nova?>

Powitajmy Nową Waderę!

Ma na imię Nova i uwielbia patrzeć w gwiazdy, w sumie jest wilkiem gwiazd także to chyba normalne...nie? :D

Floe ma towarzysza!

Jest nim zając o imieniu Amico. 

Od Floe

Opowiadanie:
Od Floe
Poczułam się bardzo głodna. Poszłam na Łąkę Śmiechu gdzie zwykle łapałam zające i myszy.
Powoli podeszłam, gdy zobaczyłam potencjalną ofiarę- zajęczaka. Zaatakowałam go i usłyszałam cieniutki głosik:
- Nie rób mi krzywdy. Jestem magicznym zającem.
Odeszłam od zwierzęcia, a ono uciekło w gąszcze. Dopiero wtedy zobaczyłam jak nietypowo wygląda. Zając był szary, miał niebieskie oczy i kolczyki nawbijane w uszy. Zwykle w naturze coś takiego się nie zdarza.
Parę dni później będąc z Taliją, Kage i Azumi nad Motylim Wodospadem znowu spotkałam magicznego zająca. Tym razem nie bał się. Podszedł do mnie i mi się przyglądał.
- Widzieliście już takiego zajączka? - spytała zdziwiona Talijja.
Wilki pokręciły głową. Tylko ja przytaknęłam.
- Widziałam go już na Łące Śmiechu - wyjaśniłam - To magiczny zając. Umie mówić i chyba coś jeszcze.
Wtedy zwierzak się odezwał:
- Moja moc zapewne odegra ważną rolę w życiu któregoś z was, wilki.
- Jak taki mały króliczek pomoże nam w jakiejś istotnej sprawie? - spytała ze śmiechem Azumi.
- Jesteście bardzo niecierpliwe. Zobaczycie.
Zając w pewnej chwili zniknął bez śladu.
Pewnego dnia szłam po Puszczy Gryfów. Przechadzając się nagle wpadłam do głębokiego dołu. Nawoływałam przyjaciół, ale bez skutku.
W pewnej chwili coś przemknęło przed dziurą.
- Talija? - wyszeptałam. - Kage? Azumi?
Ale to nie był wilk. Zobaczyłam magicznego zająca.
- Idź sobie - powiedziałam. - W żaden sposób mi nie pomożesz. Jesteś za mały i słaby.
Ale zając nie odszedł. Jego oczy zabłysły oślepiającym blaskiem. Światło uniosło mnie w górę i opuściło na ziemię porośniętą mchem. Oszołomiona popatrzyłam na mojego wybawcę.
- Dzięki - bąknęłam.
- Nie ma za co - odparł zając.- Tak w ogóle to jestem Amico. Twoje imię to Floe, prawda?
- Tak - potwierdziłam
Muszę przyznać, że Amico jest świetnym przyjacielem. Można z nim dobrze się bawić i jeszcze uratuje z opresji. Niby mały zając...

Nowy towarzysz!

Talija ma towarzysza! Jest nim przepiękny i niesamowicie błękitny hipokamp. Ma na imię Noa.

Opowiadanie od Taliji - towarzysz

Pewnego słonecznego dnia poszłam na spacer dnia plażę wiecznej nocy. Bardzo lubię tam chodzić. Zbierałam muszlę i kąpałam się w oceanie. Nagle, gdy byłam dość daleko od brzegu coś zaczęło ciągnąć  mnie za nogę. Była to ośmiornica ciemności. Bardzo się przestraszyłam. W końcu coś zaczęło odciągnąć tego stwora ode mnie. Był to niezwykły hipokamp bardzo odważny i przyjacielski jak się potem okazało.Wyglądał tak:

Nazywał się Noa. Odprowadził mnie do brzegu. Bardzo się z nim zaprzyjaźniłam. Był bardzo uczciwy, kochał pływać i był bardzo wesoły. Robił różne sztuczki i chlapał na mnie wodą. Dobrze się bawiłam z moim nowy towarzyszem. Mam nadzieję,że feniks nie będzie zazdrosny.

Od Kage

Otworzyłem gwałtownie oczy i niemal od razu tego pożałowałem. Zakręciło mi się w głowie i zrobiło niedobrze. Zamknąłem oczy i policzyłem do dziesięciu. Potem otworzyłem oczy, tym razem powoli, żeby mogły przyzwyczaić się do światła. Nadal nie czułem się dobrze, ale przynajmniej było lepiej niż wcześniej. Dobra teraz trzeba spróbować wstać. Ta czynność poszła mi całkiem łatwo pomijając to, że gdy tylko zrobiłem krok do przodu zachwiałem się i przewróciłbym się gdyby nie ściana jaskini, o którą się oparłem. Właśnie. Jestem w jaskini. Odkrycie tygodnia. Lepszym pytaniem było co ja tu robię. Spróbowałem sobie przypomnieć co się stało, ale nie pamiętam nic oprócz mojego imienia, a w sumie to ksywki bo moje imię było pewnie zakopane zbyt głęboko żebym mógł sobie je przypomnieć.  Zwłaszcza z takim bólem głowy. Kończąc próby przypomnienia sobie czegokolwiek rozejrzałem się po jakimi. Jej wnętrze, ściany, sufit, każdy skrawek ziemi był pokryty błękitnymi kryształami.
-Obudziłeś się w końcu. - usłyszałem za sobą głos- już zaczynałam się martwić.
Odwróciłem się w stronę, z której dobiegał głos i zobaczyłem białą waderę. Spojrzałem jej w oczy. Jedno mała złote, a drugie fioletowe.
-Jestem Talija. - powiedziała wadera przerywając moje rozmyślenia.- A ty?- dodała, gdy długo nie odpowiadałem.
- Kage- powiedziałem niepewnie.- Chyba.- mruknąłem pod nosem.
Niestety na tyle głośno, że Talija usłyszała. No pewnie jeszcze tego brakowało. Co ja tak właściwie robię? Jestem nie wiadomo gdzie, nic nie pamiętam i gadam z jakąś wadera, którą pierwszy raz w życiu widzę.. chyba. Coś mi mówi, ze to słowo zacznie mnie prześladować.Westchnąłem z frustrowany. Wadera spojrzała na mnie pytająco.
-Nic. -odpowiedziałem.
Wiedziałem, że nie przekonałem wadery, ale przynajmniej przestała się na mnie patrzeć z politowaniem.
-Chcesz dołączyć do mojej watahy?- spytała biała wadera.
-Może?- odpowiedziałem.- Dobra...- dodałem po chwili.
-Super...tylko Kage.-Co znowu na cesarskiego gryfa? Co to w ogóle jest?
-Co?- spytałem
-Uważaj bo w nocy...tak jakby... no ten teges.-jąkała się wadera.
-Wyduś to w końcu.
-Zamieniasz się w demona i go nie kontrolujesz.- powiedziała wadera tak szybko, że na początku nie zrozumiałem. Gdy dotarło w końcu do mojego wolno pracującego mózgu co powiedziała wadera wybiegłem z jaskini.

<C.D.N.>

Od Floe

- Floe, obudź się. Ojciec znów wpadł w furię.
Otworzyłam oczy i zobaczyłam moją mamę- Albę. Od razu wiedziałam o co chodzi. Potere co jakiś czas okropnie się złościł z mojego powodu. Ba, złościł to mało powiedziane. Warczał, drapał i raz mało mnie nie zabił.
- Córeczko, tym razem przesadził - powiedziała matka. - Uciekaj. Szybko.
- Mamo... - załkałam. - Ja nie chcę cię opuszczać. Chodź ze mną.
- Nie płacz. Jeszcze się kiedyś spotkamy. Biegnij, no już.
Przytuliłam mamę i ze łzami w oczach odeszłam. Beze mnie było lepiej dla rodziców. Ojciec o mnie zapomni, a matka nie będzie przez niego płakała.
Minęło parę dni, a przestałam rozpoznawać okolicę. Nie było już śniegu, a zwierzyna się zmieniła. Zamiast reniferów i polarnych królików - jelenie i zające. Więcej rosło też roślin. Niektórych (np. mniszka) nigdy nie widziałam. Zauważyłam także jaskinię, w której postanowiłam spędzić noc.
Rano zobaczyłam, że coś przemknęło przed grotą. Powoli podkradłam się do wyjścia i skoczyłam. Usłyszałam warknięcie. Od razu odskoczyłam i ujrzałam wilczycę.
- Przepraszam - mruknęłam.
- Nie ma sprawy - odparła wadera. - Tak w ogóle to jestem Talija. Miły początek znajomości.
- Floe - przedstawiłam się. - Mnie też bardzo miło. Czy pokazałabyś mi inne mieszkające tu wilki?
- Jasne. W mojej watasze jest już dwóch członków oprócz mnie. Ja jestem alfą.
Kage - czarnego basiora, który zmienia się w nocy w demona znalazłyśmy nad Strumieniem Magii. Chętnie wykorzystywał on każdą chwilę dnia.
Nad Motylim Wodospadem spotkaliśmy Azumi. Świetnie się z nią bawiłam, chociaż najbardziej lubię Kage. Nie wiem jednak co on o mnie myśli.
Po całym dniu spędzonym z nowymi przyjaciółmi zapragnęłam samotności. Zostałam na Plaży Zakochanych z moją miłością. Ciekawe czy kiedyś spotkam się tu z jakimś basiorem...

Nowa Wadera!

 Oto nasza nowa wadera. Już trzecia w watasze. Ma na imię Floe i jest wilkiem o niesamowitej białej sierści.

 

Od Azumi CD Taliji

- Witaj, jestem Talija.- odpowiedziała wadera, z którą wcześniej się przywitałam.
 Uśmiechnęłam się do niej. Wadera odwzajemniła uśmiech, jednak bacznie mnie obserwując. No wiem, ze jestem wspaniała. XD Po dłuższej ciszy w końcu nie wytrzymałam.
-Czemu się na mnie patrzysz jakbym miała zaraz wybuchnąć?- spytałam waderę.
-Ty jesteś demonem?- spytała.
-Nie widać?- spytałam, a cały dobry humor jaki dzisiaj miałam odszedł w zapomnienie.
Rozumiem można się mnie czasami przestraszyć, no ale ja proszę bez przesady. Jak demon do ciebie zaczyna gadać to nie oznacza to od razu, że chce ci wypruć flaki. No ale cóż, wyglądu się nie wybiera. No dobra może niektóre wilki mogą sobie wybrać, ale to już inna bajka.
-No w sumie racja...- przewróciłam oczami- chciałam się tylko upewnić.
-Sorry- westchnęłam- czasami po prostu najpierw robię, a potem myślę.
-Może chciałabyś dołączyć do mojej watahy?
-yyy... ja- bardzo inteligentna odpowiedź, nieprawdaż?
To pytanie całkowicie zbiło mnie z tropu i sprawiło, że poczułam się zdezorientowana. Bo wszystkie moje poprzednie watahy... kogo ja okłamuję.. przecież ja nigdy nie należałam do żadnej watahy.  Zawsze jakoś odstraszałam wszystkie wilki. Talija (tak ma na imię ta wadera? Hymm? Nie mam głowy do imion) jest jednym z nielicznych, którzy nie zwiewają przede mną  gdzie pieprz rośnie. Spojrzałam na waderę i byłam prawie pewna, że widzi obracające się w mojej głowie trybiki. W tej chwili podjęłam decyzje. No bo czemu nadal mam być sama i użalać się nad sobą ( nie żebym to robiła...) skoro mogę należeć do watahy.
-Zgoda. - powiedziałam- dołączę do twojej watahy.

<Talija>

Opowiadanie Od Taliji

Trzy dni po tym jak zginęli rodzice postanowiłam opuścić watahę i wyruszyć w świat. Biegłam przez lasy i góry, aż pewnego słonecznego dnia znalazłam idealne miejsce. To było najpiękniejsze miejsce jakie w życiu widziałam. Postanowiłam,  że założę tam watahę. Zaczęłam się rozglądać i szukać miejsca na nocleg. Widziałam parę jaskiń, które się nadawały lecz najbardziej spodobała mi się kryształowa. Z jej ściany wypływał mały wodospad z, którego można było się napić. Była duża i miała niebieską poświatę. Noc była spokojna. Tylko od czasu do czasu słyszałam zwierzęta i wiatr wiejący na zewnątrz. Nazajutrz postanowiłam, że pooglądam tereny. Widoki były piękne. Na początku przechodziłam obok ruin ‘’ognistych’’ ptaków potem przez przedsionek miłości aż po plażę zakochanych. Doszłam do plaży wiecznej nocy a stamtąd prosto nad strumień magii. Potem przechodziłam przez bagnisty zakątek w stronę łąki śmiechu. Gdy byłam już prawie przy motylim wodospadzie musiałam trochę odpocząć. Lecz zaraz potem ruszyłam dalej. Byłam zachwycona tymi widokami. Szłam sobie koło podniebnych gór i niedługo miałam wejść do puszczy gryfów gdy nagle usłyszałam jakiś dziwny dźwięk obróciłam się i zobaczyłam wilka. Powiedziała

-Cześć jestem Azumi.

                                                                                (Azumi?)